Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
Victoria is 20 jaar oud, ze studeert psychologie in Warschau. Ze had al lang het gevoel dat ze niet gelukkig was. Eerst zocht ze hulp bij haar ouders en daarna bij een therapeut, maar de medicijnen die een psychiater had voorgeschreven hielpen niet. Ze voelde wroeging en angst. Op dat moment ontdekte ze het bestaan van een medicijnresistente depressie.
Marcelina Dzięciołowska: Hoe is het allemaal begonnen? Wanneer had u voor het eerst het gevoel dat u hulp nodig had?
Victoria Mrozowska:Het was voor mijn achttiende verjaardag. Lange tijd voelde ik dat er iets niet klopte. Ik was constant ingetogen, verdrietig, ik voelde me mentaal erg slecht. Op een dag vertelde ik mijn ouders dat ik een gespecialiseerde arts wilde zien om te zien wat er aan de hand was.
Hoe reageerden de ouders?
Het was een behoorlijk moeilijke weg, mijn ouders konden niet accepteren dat er iets mis met mij zou kunnen zijn. Het raakte hen behoorlijk, maar ze waren het ermee eens. Daarna ging ik naar een psychiater in een andere stad. Daar hoorde ik dat het een depressie was en kreeg meteen een recept voor medicatie.
Welke medicijnen waren dit?
Dit waren de SRRI-medicijnen.
Hoe werkten deze medicijnen voor u?
Meestal gaven ze me het gevoel afgesneden te zijn van de wereld. Ik voelde dat er een grote muur stond tussen mijn emoties en de buitenwereld, en ik kon geen emoties voelen naar andere mensen en de wereld toe. Het heeft me erg beïnvloed. Met deze medicijnen kon ik mijn leven immers nog steeds niet aan.
Wat gebeurde er daarna?
Ik heb een fout gemaakt - ik heb ze zelf uitgesteld. Het was een zeer grote fout.
Hoe lang besloot u te stoppen met het innemen van uw medicijnen?
Het was na ongeveer 4-5 maanden innemen.
U zegt dat het een vergissing was - wat was het effect van zelfintrekking?
Ik voelde me eerst niet tragisch, maar ik had geen steun in een van de maatregelen, en mijn emoties werden nog moeilijker dan in het begin. Er waren ook andere ziekten.
Ben je weer bij de psychiater geweest?
Ja, ik heb toegegeven dat ik gestopt ben met het innemen van mijn medicijnen, de symptomen heb beschreven en gezegd dat ik me daarna niet lekker voelde. Toen kreeg ik andere medicijnen voorgeschreven.
Hoe voelde je je na hen?
Eigenlijk net zo erg als na de eerste.
Wat voelde je toen bleek dat de medicijnen niet werkten zoals ze zouden moeten?
Ik voelde me slechter en slechter. Er was iets mis met mij. Ik dacht dat de medicijnen niet werkten, dat was mijn schuld.
Had u het gevoel dat er geen redding voor u was?
Ja
Je legt de schuld bij jou. Ik begrijp dat u in dat stadium nog niet wist van het bestaan van geneesmiddelresistente depressie?
Ik had toen geen idee van het bestaan van resistente depressies.
Wat gebeurde er daarna?
Ik ben zelf niet gestopt met het innemen van de pillen. Ik herinner me toen dat ik tegelijkertijd medicijnen begon te nemen voor andere ziekten. Na een tijdje bood de psychiater me een therapie aan die uiteindelijk iets zou veranderen.
Wat voor therapie was dat?
Het was een therapie voor resistente depressie met het medicijn spravato met esketamine.
Esketamine wordt intranasaal ingenomen - klopt dat?
Ja.Voelde u enig verschil in hoe u zich voelt na het gebruik van esketamine?
Het kwam geleidelijk. Ik merkte zulke kleine dingen op - ik was meer bereid om te handelen, ik wilde mensen ontmoeten, allerlei dingen doen.
Hoe reageerde u op het nieuws dat u niet het probleem bent, maar dat het het soort aandoening is waarvoor de medicijnen niet werken?
In zekere zin was ik opgelucht. Ik kwam erachter dat er iets was dat me kon helpen en dat het uiteindelijk waarschijnlijk zou werken. Toen drong het tot me door dat het niet mijn schuld was, de verwijten waren weg.
src="zdrowie-psychiczne/3875746/yj_z_depresj_lekooporn_bdc_na_lekach_nadal_nie_dawaam_sobie_rady_z_yciem_.jpg.webp" />Depressie wordt op meerdere manieren behandeld - het is raadzaam om farmacotherapie gelijktijdig met specialistische therapie te gebruiken. Hoe was het voor jou?
Ik ben een tijdje niet in therapie geweest. Ik had zo'n overgangsperiode, omdat ik na mijn verhuizing naar Warschau hier ter plekke een geschikte specialist zocht.
Gebruikt u nog esketamine?
Nee, ik accepteer het niet meer.
Hoe lang gebruik je het al?
Van september 2022 tot begin deze zomer.
Het heeft dus best lang geduurd. Wordt esketamine eenmaal per dag ingenomen?
In het begin nam ik het twee keer per week - ik ging naar de dokter voor esketamine. Later, afhankelijk van de individuele situatie van de patiënt, wordt het anders gebruikt.
Het is een tijdje geleden dat ik gestopt ben met het medicijn. Hoe gaat het nu?
Ik heb het gevoel dat alles gestabiliseerd is, ik heb het gevoel dat ik een normaal leven heb. Soms is het erger, eensoms is het beter, maar dankzij esketamine kan ik normaal functioneren in de samenleving en hieraan bijdragen.
We hebben allemaal betere en slechtere tijden, het is belangrijk om onszelf dit toe te staan. Soms is acceptatie de sleutel. Aan het begin van ons gesprek zei je dat je psychologie studeert - was je studierichting niet toevallig en had het te maken met het feit dat je zelf psychische problemen had?
Dit hangt gedeeltelijk samen. Ik koos deze richting vooral omdat ik het leuk vind om met mensen te werken, maar ik zag ook aan mijn voorbeeld hoe moeilijk de problemen van mensen kunnen zijn en dat het de moeite waard is om mensen zoals ik te helpen.
src="zdrowie-psychiczne/3875746/yj_z_depresj_lekooporn_bdc_na_lekach_nadal_nie_dawaam_sobie_rady_z_yciem__2.jpg.webp" />Met kennis en vaardigheden is het zeker makkelijker. Vooral dat in de huidige pandemische situatie deze psychische problemen steeds meer mensen treffen en erger worden. Ook in de directe omgeving kunnen er gevallen zijn van mensen die deze hulp nodig hebben. Je zei ook dat je ouders het niet konden verwerken dat het jou ook is overkomen. Hoe ziet het er vandaag uit?
Mijn ouders steunen me tegenwoordig in dit hele proces. Ze bedoelen het goed, maar soms zeggen ze iets verkeerds. Ze hebben niet genoeg kennis, ze zijn ook een andere generatie en soms zeggen ze iets waarvan ze denken dat het goed is. Toch zijn ze nog steeds aanwezig in mijn therapeutisch proces.
Wat zou je willen zeggen tegen mensen die zich in dezelfde situatie bevinden als de jouwe? Als iemand deze hulp zoekt en blijkt dat er geen therapie voor hem is? Waar te beginnen? Wat te doen als medicijnen niet werken?
Ten eerste, geef jezelf niet de schuld dat je fout gaat. Therapie is een lang proces, je moet goed analyseren wat goed voor me is en wat niet. Deze situatie is zeer individueel voor elke patiënt. Het is ook niet nodig om bang te zijn voor het therapieproces. Het kost tijd en toewijding. Je moet je angst opzij zetten en hulp zoeken, want de kans om zelf uit zo'n situatie te komen is bijna nul. U hebt de hulp nodig van een andere persoon - een specialist die u op het juiste pad zal leiden.
Je zei dat je ouders soms iets zeiden dat je niet wilde horen. Ik dacht dat het misschien een goede tip was om niet met iemand te praten die depressief is.
Allereerst, ontsla de persoon die over uw probleem praat niet. Ik nam heel vaak deel aan gesprekken waarin, toen ik het over mijn zorgen had, iemand me vertelde dat hij hetzelfde had en dat je je geen zorgen hoeft te maken omdat het voorbij zal gaan, en toen veranderde hij het gesprekspad.
Ik kom dit vaak tegendat mensen kritiek hebben op mensen die iemand die depressief is vertellen dat alles goed komt. Naar mijn mening zijn zulke woorden enige hulp, omdat zo iemand niet precies hoeft te weten hoe hij zich moet gedragen en wat hij moet zeggen in zo'n situatie.
Heb je steungroepen gebruikt voor mensen met soortgelijke problemen?
Nee, ik concentreerde me op het werken met de therapeut. Ik ga nog steeds door met mijn therapie.
Bedankt voor het interview
Over de auteur src="zdrowie-psychiczne/3875746/yj_z_depresj_lekooporn_bdc_na_lekach_nadal_nie_dawaam_sobie_rady_z_yciem__2.png.webp" />Marcelina DzięciołowskaRedacteur voor vele jaren verbonden aan de medische industrie. Hij is gespecialiseerd in gezondheid en een actieve levensstijl. Een persoonlijke passie voor psychologie inspireert haar om moeilijke onderwerpen op dit gebied op te pakken. Auteur van een reeks interviews op het gebied van psycho-oncologie, met als doel het bewustzijn te vergroten en stereotypen over kanker te doorbreken. Hij gelooft dat de juiste mentale houding wonderen kan doen, daarom bevordert hij professionele kennis op basis van overleg met specialisten.