- Oorzaken van psychische stoornissen bij bindweefselaandoeningen
- Bindweefselaandoeningen die gepaard kunnen gaan met psychische stoornissen
- Methoden voor de behandeling van psychische stoornissen bij bindweefselaandoeningen
Psychische stoornissen gaan heel vaak gepaard met bindweefselaandoeningen, die zowel het gevolg zijn van de organische veranderingen veroorzaakt door de ziekte als de verslechtering van de kwaliteit van leven als gevolg van de beperkingen van de ziekte. Het herkennen van de bron van deze aandoeningen is een belangrijk element van een passende behandeling en daarmee het verminderen van de symptomen van de patiënt.
Oorzaken van psychische stoornissen bij bindweefselaandoeningen
De ziekte zelf is een van de redenen die het optreden van psychische stoornissen in de loop van bindweefselziekte kunnen bepalen. Het kan, in het proces van auto-immuniteit, leiden tot aandoeningen van het centrale zenuwstelsel.
Bovendien kunnen geneesmiddelen die worden gebruikt bij bindweefselaandoeningen, zoals glucocorticosteroïden of immunosuppressiva, een negatief effect hebben op de mentale toestand en het zenuwstelsel.
Ook alleen al het besef van de ongeneeslijke ziekte en de chronische aandoening ervan kan de stemming verlagen en leiden tot stemmingsstoornissen, het optreden van verschillende angsten of depressie.
Bindweefselaandoeningen die gepaard kunnen gaan met psychische stoornissen
De meest voorkomende systemische bindweefselaandoeningen waarbij psychische stoornissen kunnen ontstaan, zijn:
- RA of reumatoïde artritis
- TU, d.w.z. systemische sclerose,
- TRU, of systemische lupus erythematosus,
- ZS, oftewel de band van Sjorgen,
- ZAF, of antifosfolipidensyndroom,
- UZN, d.w.z. systemische vasculitis,
- die aandoeningen van het bindweefsel waarbij behandeling met bijvoorbeeld glucocorticosteroïden het zenuwstelsel kan aantasten
Reumatoïde artritis
Reumatoïde artritis (RA) is een chronische ontstekingsziekte van de gewrichten en het synoviale membraan van kleine en middelgrote gewrichten die de gewrichten beschadigt. Omdat het een systemische ziekte is, kan het ook andere organen en weefsels aantasten, wat kan leiden tot blijvende invaliditeit en zelfs de dood.
Om te bepalen of RA aanwezig is, moet de arts controleren of de patiënt er een heeftantistoffen tegen reumafactor (RF) en anti-citrulline-antilichamen (aCCP)
Daarnaast controleert het of de ontstekingsveranderingen invloed hebben op kleine of middelgrote gewrichten van de armen en benen, of de laesies symmetrisch zijn, of ze meer dan bijvoorbeeld 1 groot gewricht of meerdere kleine gewrichten omvatten, of er reumatoïde knobbeltjes zijn of dat er radiologische veranderingen zichtbaar zijn type:
- erosies,
- osteoporose
Als de patiënt gewrichtspijn meldt, moet ook worden gecontroleerd of er ook extra-articulaire symptomen zijn, zoals:
- gewichtsverlies,
- zwakte,
- lichte koorts,
- vasculitis,
- bloedarmoede,
- interstitiële longontsteking
Door de bijbehorende pijn en lichamelijke handicap is RA een ziekte die depressie bevordert. Depressieve toestanden worden ook begunstigd door het nemen van glucocorticosteroïden, die reeds bestaande depressie bij de patiënt induceren of verergeren, en de overmaat aan pro-inflammatoire cytokines die bij deze ziekte worden geproduceerd, bevordert stemmingsdepressie.
Systemische Lupus Erythematosus
Systemische lupus erythematosus is een auto-immuunziekte van het bindweefsel. Het is chronisch en tijdens de duur ervan raken veel organen, gewrichten, zenuwstelsel, nieren, longen, hart en huid beschadigd.De mensen die het vaakst door dit type ziekte worden getroffen, zijn vrouwen in hun reproductieve jaren. Het treft zeer zelden mannen, dus het aandeel vrouw-mannelijke gevallen is 9: 1.
De meest kenmerkende symptomen van deze ziekte zijn: erytheem in het gezicht, symptomen van Raynaud, artritis zonder vervorming, overgevoeligheid voor zonlicht, alopecia, zowel mond- als nasopharynx-ulcera goedgekeurd door een arts, pleuritis of pericarditis.
Daarnaast worden bij deze ziekte nieraandoeningen (proteïnurie 0,5 g/d of ≥3+ rollers), neurologische aandoeningen zoals convulsies of psychose, immunologische aandoeningen, bijv. de aanwezigheid van LE-cellen, hematologische aandoeningen, gevonden. (hemolytische anemie of leukopenie, lymfopenie of trombocytopenie), aanwezigheid van antinucleaire antilichamen
Bij lupus erythematodes wordt het zenuwstelsel heel vaak aangetast, en dan kunnen cognitieve stoornissen, stemmingswisselingen, angststoornissen, psychose of acute verwardheid optreden. Bewegingsstoornissen, hoofdpijn, demyeliniserend syndroom, convulsies kunnen ook optreden.
Als dat gebeurt, hebben we te maken met neuropsychiatrische lupus. jij minderBij meer dan de helft van de patiënten treden psychiatrische veranderingen op bij de eerste tekenen van de ziekte of binnen het eerste jaar na de diagnose van lupus.
Helaas betekent betrokkenheid van het CZS dat de ziekte gewoonlijk meer organen omvat en dat patiënten een slechtere kwaliteit van leven hebben dan patiënten bij wie het zenuwstelsel niet is aangevallen.
Het team van Sjorgen
Het syndroom van Sjorgen is een chronische auto-immuunziekte waarvan de belangrijkste symptomen xerostomie (droge mond) en xerophthalmie (droge ogen) zijn.
Droogte van de slijmvliezen is het gevolg van de betrokkenheid van de organen en slijmvliezen bij het auto-immuunproces, bijvoorbeeld de speekselklieren in de mondholte en de traanklieren in het oog.
Bovendien kan de ziekte de klieren van de uitwendige afscheiding beschadigen: pancreas, maagdarmkanaal, klieren van de bronchiale boom. Aan de andere kant kunnen organen worden aangetast, bijvoorbeeld door het vaatstelsel, het zenuwstelsel, de longen, enz.
Het syndroom van Sjorgen kan schade toebrengen aan het centrale zenuwstelsel, inclusief schade aan de hersenhelften, het cerebellum, de hersenstam en het ruggenmerg. Als gevolg van deze schade kan de patiënt last hebben van spraakstoornissen, sensorische en bewegingsstoornissen, evenals neuropsychiatrische stoornissen.
De psychische stoornissen die het gevolg zijn van het syndroom van Sjorgen omvatten in de eerste plaats angst-, depressieve, cognitieve, somatisatie- en dissociatieve stoornissen. Daarnaast kunnen er progressieve dementie, dysforie en hysterische persoonlijkheidsstoornissen zijn.
Systemische sclerose
Sclerodermie is een ernstige, systemische auto-immuunziekte die wordt gekenmerkt door ontsteking en fibrose, veranderingen in bloedvaten en activering van het immuunsysteem.
Afhankelijk van het deel van het lichaam dat door deze ziekte wordt aangetast, kunnen we het verdelen in lokale en systemische sclerodermie. Bij systemische sclerodermie kunnen veranderingen de huid aantasten, en alleen de distale delen van het lichaam (ze bereiken alleen bijv. de knieën of ellebogen), en de organen raken na vele jaren aangetast.
In een andere uitvoeringsvorm treffen huidlaesies bijna het hele lichaam en worden organen al na een paar jaar bezet door het ziekteproces.
Soms treedt deze ziekte op zonder huidlaesies, maar met betrokkenheid van organen, wat een zeer zeldzaam geval is of een beperkte vorm heeft, en de symptomen worden teruggebracht tot:
- slokdarmbetrokkenheid,
- teleangiëctasie,
- verharding van de huid alleen op de vingers,
- het verschijnen van de symptomen van Raynaud
Bij systemische sclerodermie kunnen we omgaan met psychische stoornissen,voornamelijk: angst-, cognitieve of gedragsstoornissen, aangezien een verminderde bloedcirculatie de microcirculatie in de hersenen kan beïnvloeden.
Bovendien maken huidlaesies en toegenomen invaliditeit als gevolg van de ziekte patiënten vatbaarder voor het ontwikkelen van depressie en het ervaren van meer gerelateerde angst.
Antifosfolipidensyndroom
Antifosfolipidensyndroom is een auto-immuunziekte die wordt gekenmerkt door episodes van arteriële trombose en/of veneuze trombo-embolie.
Kenmerkend voor de ziekte zijn verloskundige problemen die optreden in het ziekteproces, b.v. gewone miskramen vóór de 10e week van de zwangerschap, evenals het optreden van anti-cardiolipine-antilichamen in de IgG- of IgM-klasse, waarvan de aanwezigheid in een matig of hoog niveau 2 keer binnen 6 weken wordt gevonden.
Bovendien komt het lupus-anticoagulans voor in het antifosfolipidensyndroom, wat wordt bevestigd door ten minste twee tests gedurende 6 weken.
Psychische stoornissen bij het antifosfolipidensyndroom kunnen het gevolg zijn van stoornissen in de bloedsomloop en bloedstolsels, die de bloedtoevoer naar het hersenweefsel verslechteren, of het gevolg zijn van antifosfolipide-antilichamen die in het lichaam circuleren.
Methoden voor de behandeling van psychische stoornissen bij bindweefselaandoeningen
De behandelmethode verschilt afhankelijk van de oorzaak van psychische stoornissen bij bindweefselaandoeningen. Als de oorzaak te wijten is aan de medicijnen die worden gebruikt, kan de arts proberen deze te veranderen in andere medicijnen die het zenuwstelsel van de patiënt niet nadelig beïnvloeden. Dit is echter niet altijd mogelijk.
Wanneer aandoeningen optreden als een natuurlijk gevolg van de ziekte, is verbetering van de mentale toestand van de patiënt mogelijk, bijvoorbeeld wanneer de juiste behandeling wordt toegepast en de patiënt in remissie is.
Wanneer de slechte mentale toestand van een zieke alleen een gevolg is van het besef van hun eigen handicap, die verband houdt met de ziekte, en het onvermogen om terug te keren naar de oude manier van leven, dan zal psychotherapie het meest nuttig zijn
Het is soms moeilijk om psychische stoornissen veroorzaakt door ziekte te onderscheiden van die veroorzaakt door drugs. Dit is vooral complex bij systemische lupus erythematosus, maar een goede arts moet veranderingen in het gedrag van een patiënt detecteren na toediening van specifieke medicijnen. Hij moet ook analyseren in welke mate deze zijn stemming of ander gedrag beïnvloeden.
Een aanwijzing is dat als psychose optreedt bij de allereerste symptomen van SLE en gepaard gaat met de aanwezigheid van antistoffen tegenhet ribosomale eiwit P, de bron hier zal de ziekte zelf zijn. Wanneer de patiënt echter het medicijn kreeg en psychische stoornissen pas na farmacotherapie verschenen of verergerden, moeten ze worden gecombineerd met medicijnen en, indien mogelijk, proberen ze over te zetten op andere medicijnen.
Het positieve is dat de behandeling van bindweefselaandoeningen meestal uit vele therapeutische aspecten bestaat, wat bovendien een positief effect heeft op de psyche van de patiënt. Bij reumatoïde artritis omvat de behandeling bijvoorbeeld zowel medicamenteuze als fysiotherapie, revalidatiebehandeling en psychotherapie.