Decompressieziekte, of caissonziekte (Morbus Caisson, DCS-decompressieziekte), is een groep symptomen die optreden bij mensen die worden blootgesteld aan snelle veranderingen in de druk in de omgeving. Wat zijn de symptomen van caissonziekte? Wat zijn de gevolgen van decompressieziekte? Hoe kan het worden vermeden?

Decompressieziekte( caissonziekte , Morbus Caisson, DCS Decompressieziekte) treedt op als gevolg van een scherpe daling van de externe druk ( die het menselijk lichaam aantast), die zich bijvoorbeeld voordoet wanneer een duiker snel opstijgt. De effecten hiervan kunnen dramatisch zijn en zelfs tot de dood leiden. Hoewel de eerste beschrijvingen van de symptomen van deze ziekte uit de negentiende eeuw stammen en betrekking hadden op bouwvakkers die bij de bouw van bruggen werkten, zijn er ook vandaag de dag voorbeelden van caissonziekte te vinden, vooral vanwege de voortdurend groeiende populariteit van duiken en de commercialisering van onderwater toerisme

De naam "caissonziekte" komt van caissons - dat zijn stalen kisten, die werden gebruikt voor onderwaterwerkzaamheden, bijvoorbeeld bij de constructie van bruggen of havens. De juiste dichtheid van de dozen en de hoge druk die erin heerst (vaak vele malen hoger dan de atmosferische druk) verhinderde de instroom van water erin. Als gevolg hiervan konden werknemers die opgesloten zaten in caissons lange tijd onder water werken. Tegelijkertijd werd de periode van hun blootstelling aan ongunstige omgevingsomstandigheden verlengd (hoge drukken zijn geen standaardomstandigheden voor ons lichaam). Het sleutelmoment was de opkomst van arbeiders nadat hun werk was voltooid. Snelle drukdalingen tijdens het opduiken boven het wateroppervlak veroorzaakten een aantal veranderingen in het lichaam. Symptomen die vaak worden waargenomen bij deze activiteiten, zoals spierpijn, gewrichtspijn of jeuk aan de huid, zijn in de loop van de tijd gecombineerd met het soort werk dat wordt uitgevoerd en worden de caissonziekte genoemd

Decompressieziekte (caisson): oorzaken

Wanneer u naar grote diepten duikt, wordt uw lichaam blootgesteld aan hoge hydrostatische druk (omgevingsdruk). Volgens de natuurkundige wet van Henry verhoogt een drukverhoging de oplosbaarheid van gassen in vloeistoffen. Dit principe wordt ook weerspiegeld in ons lichaam, waar de hoeveelheid opgeloste gassen in het bloed snel begint toe te nemen. Dit is vooral waarstikstof, dat in grote hoeveelheden in het ademmengsel wordt aangetroffen (tot 78%), dat bovendien zeer goed in het bloed oplost. Dit gas wordt niet alleen in het bloed afgezet, maar ook in de meeste lichaamsweefsels.

De hoeveelheid stikstof die in weefsels wordt 'opgeslagen' hangt onder meer af van de diepte waarop de duiker was en de tijd die hij onder water doorbracht. Stikstof is, in tegenstelling tot zuurstof of koolmonoxide, niet betrokken bij metabolische processen en de enige manier om het uit het lichaam te verwijderen nadat het in de weefsels is opgeslagen, is door uit te ademen via de longen.

Stikstofdepositie in weefsels is ook afhankelijk van de bloedtoevoer naar de weefsels en het geh alte aan vetten daarin. Door hun goede bloedtoevoer zal de gasverzadiging van het spierweefsel en de hersenen veel sneller plaatsvinden dan bij vetweefsel. Vetweefsel wordt gekenmerkt door een veel groter vermogen om gassen te concentreren (stikstofoplosbaarheid in vetweefsel is veel hoger). De organen met een slechte bloedtoevoer, waar de hoeveelheid opgeslagen stikstof kleiner zal zijn, zijn onder andere botweefsel en de gewrichten waaruit het bewegingsapparaat bestaat. Symptomen van de caissonziekte hebben voornamelijk betrekking op de genoemde lichaamsweefsels.

Tijdens de opstijging van de duiker, als de druk begint af te nemen, zullen alle voorgaande processen in de tegenovergestelde richting plaatsvinden, zij het met een vergelijkbare snelheid. De drukval zorgt er ook voor dat de gasoplosbaarheid da alt. Het gas dat eerder in de weefsels was opgelost, komt vrij in de vorm van bellen. De opgeslagen stikstof kan alleen worden verwijderd door de gevormde bellen in het bloed en daarmee in de longen te krijgen. Dankzij de uitwisseling van ademhalingsgassen in de longen verlaat het het lichaam.

Het is in de opkomende stikstofbellen dat de oorzaak moet worden gezocht van de symptomen die kunnen worden waargenomen bij mensen die lijden aan decompressieziekte. Gasbellen hebben het vermogen om weefsels mechanisch te beschadigen, bloedvaten te beschadigen en er blokkades in te creëren. De laatste stap kan zijn om het vat af te sluiten en de bloedtoevoer naar de organen te onderbreken. Het wordt dan onmogelijk om ze van zuurstof te voorzien. Weefsels worden hypoxisch, metabolische processen worden verstoord en cellen sterven af. In hersen- en spierweefsel, dat bijzonder gevoelig is voor zuurstofgebrek, zullen deze veranderingen zeer snel optreden, terwijl in vetweefsel - veel langzamer.

Decompressieziekte: soorten, symptomen

Er zijn in principe 2 soorten decompressieziekte. Door het soort weefsel dat ermee wordt aangeraakt, kunnen ze elkaar overlappen ofeen gemengde vorm van de ziekte zijn:

  • Type 1 caissonziekte

De symptomen van de ziekte betreffen huid, botten, gewrichten, spieren:

  • zwakte of vermoeidheid
  • jeukende huid
  • talrijke blauw-rode tinten verschijnen
  • diffuse spier- en gewrichtspijn
  • beperking van mobiliteit

Perifere gewrichten - knie, schouder of elleboog - worden het vaakst aangetast. Bij patiënten is een gebogen (gekrompen), spaarzame houding merkbaar. Massale zwelling als gevolg van het sluiten van kleine bloed- en lymfevaten. De meeste symptomen verschijnen binnen een paar uur na het opduiken, hoewel de symptomen tot 24 uur na het einde van de duik kunnen optreden.

  • Type 2 van caissonziekte

In dit geval vormen de gasbellen die zich vormen symptomen van organen zoals de hersenen, het middenoor en het ruggenmerg. Dit type omvat ook vasculaire embolieën (blokkades) veroorzaakt door gasbellen.Als de gasblokkades de belangrijkste bloedvaten van het lichaam aantasten, kan het resultaat zijn:

  • gedeeltelijk of totaal verlies van bewustzijn
  • stop met ademen
  • sensorische stoornissen, verlamming, tot hemiparese

Sluiting van de bloedvaten van het ruggenmerg leidt tot bilaterale parese, verstoord urineren en ontlasting Symptomen uit het middenoor verschijnen vrij snel in de vorm van:

  • misselijkheid
  • braken
  • tinnitus
  • duizeligheid

Bovendien kunnen in het geval van caissonziekte andere symptomen optreden die verband houden met orgaanischemie. Spraak hier oa. over aseptische botnecrose, gehoor- of gezichtsbeschadiging

Benadrukt moet worden dat onbehandelde of te late detectie van de caissonziekte tot de dood kan leiden

Het is onmogelijk om nauwkeurig te voorspellen of de effecten van de caissonziekte blijvend zullen zijn en de aantasting van de orgaanfunctie omkeerbaar zal zijn. De prognose hangt voornamelijk af van de grootte, locatie en type weefselbeschadiging, waarmee rekening moet worden gehouden vanwege de individuele omstandigheden van het organisme en de grootte van de verwonding.

Decompressieziekte: risicofactoren

  • acute infecties van de bovenste luchtwegen, verkoudheid, astma
  • nicotine
  • uitdroging bijv. door eerdere diarree
  • koorts
  • alcoholisme
  • diabetes
  • oudere leeftijd
  • hypertensie
  • onderkoeling

Het risico neemt toe bij herhaalde duikpogingen. Bij elke afdaling in het water wordt stikstof opgeslagen, watvolledige eliminatie vindt plaats na een paar dagen

Decompressieziekte: preventie

Met de snelle ontwikkeling van onderwatertoerisme en het brede scala aan reisbureaus die extreme avonturen aanbieden aan mensen die het zich voorheen niet konden veroorloven, neemt het risico op decompressieziekte toe.

Voor alle duikers moet de opstijgsnelheid ook strikt worden gecontroleerd.

Mensen die besluiten te gaan duiken, moeten passende opleidingen volgen, georganiseerd door professionals, duikscholen met de juiste licenties, enz. In het geval van groepsduiken zullen we altijd onder toezicht staan ​​van een persoon met de juiste kennis. Het is erg belangrijk voor de duiker om vooraf het exacte duikplan te kennen, de diepte waarop de duik is gepland, en om de druk op de daaldiepte te berekenen met behulp van geschikte rekenmachines om het juiste type ademmengsel te selecteren.

Belangrijk

Als we tijdens het duiken getuige zijn van een ongeval, gelden dezelfde regels als bij levensbedreigende situaties. Dit zijn de zogenaamde BLS (Basic Life Support), d.w.z. basisprocedures voor levensondersteuning.

1. Allereerst kijken we of het veilig is om onszelf te helpen. We springen bijvoorbeeld niet in het water om iemand eruit te trekken, als we zelf niet kunnen zwemmen.2. Als we aan de kust zijn, controleren we het bewustzijn van het slachtoffer.3. We roepen om hulp.4. We maken de luchtwegen vrij en controleren of de ademhaling correct is5. Als het slachtoffer niet ademt of niet goed reageert, bellen we om hulp op 112 of 999 en voeren we reanimatie uit totdat de ambulance arriveert of het slachtoffer herstelt.

Categorie:

Gezondheid