- M.D.: Hoe is het om met kanker te leven?
A.S.:Ziekte is absoluut iets heel moeilijks. Het ontneemt ons de controle, neemt alle maskers af die we allemaal gedurende ons leven opzetten en confronteert ons met verschillende angsten, angsten, zwakheden, die we door ons dagelijks leven, de drukte van de dag en verschillende soorten activiteiten blokkeren en niet aan denken.
Daarom bedwingt de ziekte, ondanks de schijn, onze angsten, confronteert ze - als patiënten voldoende ondersteuning krijgen en zichzelf toestaan dit proces te ondergaan, komt het op de een of andere manier vrij.
Het is daarom uitermate belangrijk om patiënten, hun naasten en verzorgers bewust te maken van het feit dat er leven is na kanker.
- M.D.: Waarom is het belangrijk om erover te praten?
A.S.:Want als een patiënt die een kankerdiagnose krijgt, weet dat dit niet het einde van de wereld is, zal dit hem enorm versterken in het hele therapeutische proces.
- M.D.: Heeft het te maken met de populaire overtuiging dat kanker een vreselijke ziekte is die niet gelukkig kan eindigen?
A.S.:Helaas wel. De meeste patiënten wenden zich tijdens de consultatiefase of onmiddellijk na ontvangst van de diagnose kanker tot verhalen die ze in de media hebben gehoord, verhalen uit het leven, en richten zich op de verhalen die niet succesvol waren. Maar ook omdat er weinig wordt gezegd over de goede.
- M.D.: Is dat waarom het idee ontstond om deze verhalen te vertellen?
A.S.:Ja. Samen met Agnieszka Witkowicz-Matolicz wilden we in het boek "Tame the Cancer", dat we samen schreven, echt laten zien dat kanker kan worden overwonnen en dat het mogelijk is ermee te leven.
Interessant is dat veel mensen ons niet alleen beschuldigden van het kiezen van de titel van het boek, namelijk "Temme Kanker", maar ook dat we verhalen opschreven van mensen die patiënten afschilderden die een behandeling hadden ondergaan, die nog steeds in leven.normaliteit.
src="zdrowie-psychiczne/4930753/psychoonkologia_czy_istnieje_ycie_po_raku__2.jpg.webp" />- M.D.: Waar kwam dit bezwaar vandaan?
A.S.:Omdat iedereen denkt dat kanker niet te temmen is en dat er gewoon geen leven is na behandeling.
- M.D.: Maar vanuit het perspectief van de therapeut zijn er toch een paar verhalen die een goed einde hebben?
A.S.:Natuurlijk! Ik had zo'n patiënt - een heel jong meisje dat vanaf het begin wist dat haar ziekte niet zou genezen. Aan haar zijde staat een doodsbange echtgenoot - dertigers wiens wereld is ingestort.
Helemaal aan het begin van het therapeutische pad begon ik ze de verhalen te vertellen van mijn patiënten, bij wie de ziekte vergevorderd is, en ze leven, ze hebben het onder controle.
Op een gegeven moment ontdekte ik dat deze mensen naar me keken en niet geloofden wat ik zei, en het kwam bij me op dat ze in de fase van "rouwen" waren dat ze tijd nodig hadden, en ik wilde dat laat ze meteen zien dat het ook anders kan.
- M.D.: Het is dus weer een bewijs dat het opbouwen van het bewustzijn van de patiënt, en dus de ondersteuning van een psycho-oncoloog aan het begin van zijn of haar reis, erg belangrijk is.
A.S.:We praten sociaal zo weinig over goede verhalen dat ze me, als ze naar mij kijken, aanzagen voor een gek die ongelooflijke verhalen vertelt, vanwege het beeld dat de patiënt in zich heeft zijn hoofd met de diagnose en zijn naasten, het beeld dat ze onbewust nastreven in dergelijke situaties is meestal heel erg slecht.
- M.D.: Hieruit volgt dat om de patiënt nieuwe mogelijkheden te laten zien, het nodig is om geleidelijk en voorzichtig een nieuwe visie op de neoplastische ziekte op te bouwen?
A.S.:Ja, het kwam bij me op dat het opbouwen van hoop vakkundig in balans moet zijn, het moet allemaal rustig worden gedoseerd. En ik kwam te snel in de inspirerende verhaalfase.
- M.D.: Het is zeker niet gemakkelijk - het vereist het opgeven van de huidige mening, visie, beeld van de ziekte, niet alleen van de kant van de patiënt, maar ook van de mensen om hem heen , toch?
A.S.:Ja, zeker. Ziekte gaat altijd gepaard met enig verlies, herwaardering van iemands leven, met een enorme verandering in denken en het milieu. Mensen om de patiënt heen denken nog steeds aan de patiënt die mager, kaal en overgevend is…
- M.D.: Dit is wat we goed weten over deze ziekte …
A.S.:Zelfs in het stadium van de promotie van het boek in de media, toen de eerste artikelen erover verschenen, selecteerden ze foto's van verdrietige mensen met hoofddoeken, wezenloos starend naar de venster … Nee, we wilden dit beeld van kanker, we wilden hetdeze ziekte temmen. De hele situatie vereist een zeer belangrijke maatregel zonder de hoop te verliezen, want ziekte is vaak een lange afstand steeplechase.
- M.D.: Maar de obstakels kunnen worden overwonnen …?
A.S.:Deze obstakels kunnen worden overwonnen, de toekomst is rooskleurig voor veel patiënten. En hier stoppen we bij de vraag: Maar wat is de toekomst? Wat is de toekomst voor een kankerpatiënt?
- M.D.: En waar hangt deze toekomst van af?
A.S.:Hier is het allereerst erg belangrijk in welk stadium van de ziekte de patiënt zal rapporteren, wat de diagnose is, welke locatie van de ziekte hij heeft toegang tot moderne therapeutische vormen, omdat deze verhalen heel, heel verschillend zijn.
Ik observeer steeds meer mensen van wie de kanker voor 100% kan worden genezen - natuurlijk de hele tijd om het onder controle te krijgen, maar genezen, en er zijn ook situaties waarin de ziekte de vorm aanneemt van een chronische ziekte. Artsen beginnen zelf vaak neoplastische ziekten te vergelijken met diabetes of andere chronische ziekten.
- M.D.: En dit is de hoop op een normaal leven?
A.S.:Dit is een kwestie van wat werkelijk hoop is voor de patiënt, want hoop is niet hetzelfde als optimisme, het is niet de overtuiging dat iets goed zal aflopen. Het is eerder een gevoel dat iets logisch is.
Als ik mijn patiënten zie - bijvoorbeeld Ola, die actief is op sociale media - een jong meisje dat op 29-jarige leeftijd de diagnose vergevorderde borstkanker kreeg, met haar 2 maanden oude zoon door haar kant en ze dacht dat het het einde was, en hij leeft nu voor het vijfde jaar sinds zijn diagnose.
Gaat het altijd goed? Niet. Maar ze leeft, ze begeleidt haar zoon, die zich ontwikkelt, die groeit, naar de kleuterschool gaat - er is zoveel veranderd in deze 5 jaar. Dit is een meisje dat tegen haar vriend zei: "Kom op, we gaan naar een concert omdat dit misschien mijn laatste concert is."
Het bleek dat dit niet het laatste concert is, want er gaan 5 jaar voorbij en Ola is in betere en soms slechtere vorm, maar er gebeurt veel in haar leven.
- M.D.: Dergelijke verhalen zouden niet alleen onder kankerpatiënten bekend moeten worden gemaakt!
A.S.:Ik herinner me ook een patiënte die ik op de afdeling ontmoette terwijl ik zwanger was. Ze was een operazangeres met een gebroken ruggengraat. Kalina - mijn dochter werd in januari van dit jaar 7, dus we ontmoetten die patiënt meer dan 7 jaar geleden, en ik ontmoet haar momenteel in de opera. Hij zingt niet meer, maar gaat helemaal in première!
- M.D.: Like thismogelijk?
A.S.:Dit zijn moderne vormen van therapie. Ze geven hoop dat het mogelijk is om met kanker te leven - de operazangeres heeft kanker niet verslagen, ze is in remissie.
- M.D.: Een niet erg optimistische visie op deze ziekte lijkt er onlosmakelijk mee verbonden, en toch brengt de verandering in de houding ten opzichte van oncologische ziekten enorme voordelen met zich mee in de context van de behandeling van patiënten …
A.S.:Dit is wat we missen - een echt oncologisch beeld. Daarom verwijs ik steeds naar mijn eigen werk en hoe we in het stadium van het publiceren van een boek waarin echte patiënten hun verhalen deelden, het de hele tijd moeilijk hadden dat we allemaal retoriek verwachtten in de richting van verdriet, drama en al dat is fout .
We schrokken er niet voor terug, er is geen reden om de foto hier te betoveren - kanker is een extreem moeilijk onderwerp. Tegelijkertijd wilden we laten zien dat dit een ziekte is als alle andere, dat het te behandelen is en dat je ermee kunt leven.
- M.D.: En wat kun je zeggen over patiënten met een "gezonde" benadering van dit onderwerp?
A.S.:Gelukkig heb ik een groot voorbeeld van patiënten die na de behandeling zeggen: “Dank u voor kanker, want het maakte me wakker, het gaf me een kans om een nieuw zelf opbouwen, een nieuwe levenskwaliteit aanraken die ik nog nooit eerder heb opgemerkt, het vermogen om te genieten, om hier en nu aanwezig te zijn "wat betekent dat hun leven drastisch is veranderd.
- M.D.: Hoe verta alt dit zich in hun nieuwe leven?
A.S.:Patiënten maken enorme revoluties - ze verbreken giftige relaties, gaan scheiden, ontmoeten nieuwe partners, veranderen van baan omdat ze op hun eigen voorwaarden willen leven.
- M.D.: Dus kankerziekte kan veel doen?
A.S.:Het contact met de grootste angsten betekent dat wanneer de patiënt zich laat helpen, hij vaak de vrijheid in keuze, in actie raakt en een groot streven ontdekt van waarheid waardoor deze levensrevoluties plaatsvinden, die ik vaak vergezel.
Dit is wat de ziekte geeft, maar eerst moet de patiënt die aan het begin van de reis staat, leren geloven dat hij het kan.
- M.D.: Ik heb de indruk dat dit ook voor ons - gezonde mensen - ontbreekt?
A.S.:Wij, gezonde mensen, stellen ons leven uit, opereren in verschillende patronen op basis van "ja, ik moet", "ik moet werken", " Ik moet beter zijn ”,“Ik moet meer…”, en in het licht van kanker,niet“ ik moet ” alleen “ ik wil ”.
Ik moet erop wijzen dat dit niet iets is dat onmiddellijk gebeurt, ik wil niet dat mijn woorden worden geïnterpreteerd als iets triviaal - het is een heel moeilijk proces.
- M.D.: Het klinkt alsof gezonde mensen kunnen leren van degenen die door deze ernstige ziekte zijn getroffen …
A.S.:Kankerpatiënten zijn een grote steun voor andere mensen, voor andere patiënten zijn het mensen die de moeilijkste situatie hebben meegemaakt, maar die er vaak in slaagden deze van zich af te schudden, ga erop uit en laat zien dat ondanks alle moeilijkheden, het leven nog steeds leuk en gewaardeerd kan worden.
- M.D.: Dit is zeer bemoedigend - deze patiënten zijn een levend voorbeeld dat kanker geen zin is
A.S.:Het leven van kankerpatiënten blijkt vaak voller te zijn. Door mijn werk in de stichting “Onkocafe” heb ik vele jaren contact met mijn patiënten, begeleid ik hen en observeer hun activiteiten. Deze verhalen zijn anders, en de vooruitgang in de geneeskunde biedt hoop, steun en geloof.
Samen met Agnieszka Witkowicz-Matolicz hebben we in ons boek beschreven dat kanker geen zin is, kanker een ziekte is die wordt behandeld en ik zou willen dat patiënten de slogan "vechten tegen kanker" niet langer gebruiken, om te stoppen met vechten en beginnen zichzelf te genezen.
- M.D.: Dat zou zich aanzienlijk vertalen in hun emotionele toestand?
A.S.:Emoties moeten worden uitgedrukt, gedeeld verdriet. Allereerst zou ik willen dat alle patiënten die onderweg zijn hun benadering veranderen en het woord "Ik heb moeite" vervangen door "Ik ben aan het genezen" - dit is iets dat ontbreekt.
Ze vechten allemaal aan het begin van hun pad. Ik zou graag willen dat mijn patiënten geloven dat ze genezen, niet vechten, het geeft veel meer rust en broodnodige hoop, wat zich verta alt in al deze motivatie, die op zijn beurt iets gewoon zinvol maakt.
In het licht van ziekte en het doormaken van een van de meest extreme levenssituaties, begint iemand zich af te vragen of de manier waarop hij tot nu toe leefde bij hem past. Dit vereist constant zelfinzicht …
Aanbevolen artikel:
Darmkanker: nieuwe behandelmethoden in Polen- M.D.: Omdat het een proces is, toch?
A.S.:Ja, het is een heel moeilijk proces en niet iedereen is bij dit proces betrokken, want het aangaan van dit soort proces vereist enorme kracht en vastberadenheid, omdat het vooral daarachter de kwestie van het vermogen om op te staan tegen anderen, om een revolutie te introduceren, en dit vereist moed, kracht, doorzettingsvermogen …
- M.D.: Moet je toegeven dat deze inspanning winstgevend is?
A.S.:Als patiëntenzich dat laten doen, zich laten ondersteunen, het mag allemaal wat kwalitatiever uitpakken.
- M.D.: Nou, iemand kan vragen: wat is dit leven na kanker, hoe is het kwalitatief?
A.S.:Het is bekend dat niemand een ziekte persoonlijk onder ogen wil zien, omdat het iets moeilijks en overweldigends is, maar als er een dergelijke situatie is, is er zijn altijd twee mogelijkheden.
Een daarvan is huilen en zeggen dat de wereld voorbij is of tegen jezelf zeggen dat deze situatie al in mijn leven is, dus het is de moeite waard om te overwegen wat voor goeds ik eruit kan halen, wat ik voor mezelf kan doen en voor wat het opnieuw plannen. Patiënten die de andere weg volgen, vinden de goede kanten van deze ziekte en leven heel goed.
- M.D.: Wat kan worden beschouwd als een keerpunt in de verandering van houding ten opzichte van het leven bij deze ziekte?
A.S.:Vaak kan alleen in de moeilijkste situaties de grootste angst worden waargenomen. Er is een soort filosofie in de oncologie, omdat een persoon zijn hele leven wegrent voor angsten en angsten, en wanneer hij eindelijk deze angst onder ogen ziet, blijkt in veel gevallen plotseling dat deze angst niet zo erg is dat het kan worden aangepakt en het, in tegenstelling tot de schijn, voegt kracht en moed toe …
- M.D.:… Kracht en moed voor echte revoluties!
A.S.:Precies! Mijn patiënten nemen, in het licht van een dramatische ziektesituatie, afscheid van hun partners, en wanneer hun familieleden hen blijven zeggen: "kom op, waar zijn de breuken in je hoofd nu ?!", antwoorden ze dat deze ziekte hen dwingt om eerlijk te zijn, ook in hun relatie met zichzelf is het leven voor ieder van ons hier en nu.
Aanbevolen artikel:
Plaveiselcelcarcinoom - oorzaken en risicofactoren- M.D.: Ziekte leert je hoe je op je eigen voorwaarden kunt leven?
A.S.:Ziekte leert heel vaak, vooral, gezond egoïsme, dat ik belangrijk voor mezelf moet zijn, en zelfs het belangrijkste! Niemand van ons kan zeker zijn van morgen, want zo iemand is er gewoon niet op de wereld.
Het is ook een proces en ik zou willen dat patiënten zichzelf meer toestaan te denken dat ja - de ziekte is een enorme uitdaging, maar moet ik mezelf zo bang maken? Misschien is het mogelijk om met deze ziekte te leven? Misschien is het na een succesvolle behandeling niet mogelijk om de ziekte te vergeten, maar het is mogelijk om te leven en dit leven kan leuk zijn.
- M.D.: Dus wat kan een kankerpatiënt doen om te leren leven met deze ziekte? Wat is belangrijk in dit proces
A.S.:Allereerst steun van familie en vrienden, toegang totmoderne therapeutische vormen, tot medische centra, goed contact met een arts, goede medische communicatie, maar dit zijn systemische problemen.
De patiënt moet onthouden dat hij eerlijk tegen zichzelf moet zijn, zodat hij naar de beste oplossingen voor zichzelf kan zoeken en ik heb het niet alleen over medische oplossingen, maar ook over levensoplossingen.
De ziekte verifieert veel dingen en de tijd van de behandeling van de ziekte is niet het moment waarop we alles onder het tapijt moeten verbergen.
Dit is het moment van confrontatie, jezelf toestaan om waar te zijn, het moment waarop je moet zoeken naar en openstaan voor nieuwe ervaringen, voor een nieuwe groep vrienden, voor een nieuwe groep mensen die hecht zullen worden , naar nieuwe vormen van je eigen weg vinden is om beter om te gaan met stress, spanning en angst, of om je leven in het algemeen te veranderen en te transformeren in de context van bijvoorbeeld het veranderen van de werkplek, manier van functioneren en denken.
Het is een enorm hard werk van mijn eigen, therapeutisch werk, maar een waar er een constante dialoog met mezelf is, een constante interne dialoog, waarbij je jezelf een aantal vragen moet stellen over je eigen behoeften, hoe ik kan mezelf helpen, of deze ziekte kan me iets geven, het kan me iets leren - deze openheid naar mezelf is buitengewoon belangrijk.
Voor een patiënt die worstelt met kanker en depressie, moeten we eerst zijn depressie aanpakken, zodat hij kan blijven valideren en levensveranderingen kan aanbrengen.
Er zijn patiënten die overal 'nee' tegen zeggen en elke vorm van hulp afwijzen, maar er zijn ook patiënten die overal 'ja' op zeggen en het is geen ontdekking dat het met dat laatste veel gemakkelijker is om te gaan door middel van een therapeutisch proces.
Er moet aan worden herinnerd dat het nooit gebeurt dat een patiënt alleen met het probleem van zijn eigen ziekte naar een psycho-oncoloog komt, vaak zijn er veel andere systemische, familiale, professionele en emotionele problemen. Het is zo'n breed spectrum, daarom is het altijd individueel.
In een ander interview met de redactie van "Poradnik Zdrowie" zal psycho-oncoloog Adrianna Sobol praten over moderne vormen van kankertherapie en over de mogelijkheden om ze te gebruiken.
Deskundige src="zdrowie-psychiczne/4930753/psychoonkologia_czy_istnieje_ycie_po_raku_.jpeg.webp" />Adrianna Sobol, psycho-oncoloog, docent aan de Medische Universiteit van WarschauPsycho-oncoloog en docent aan de Medische Universiteit van Warschau op de afdeling Oncologische Preventie. Hij werkt in het LuxMed Oncology Oncology Hospital in Warschau. Zij is bestuurslid van Stichting OnkoCafe - Samen Beter, psychotherapeut en oprichter van het Ineo Psychological Support Center. Heeft een online trainingsplatform gecreëerd Gezondheid begint inhoofd. Auteur van talrijke publicaties op het gebied van psycho-oncologie en gezondheidspsychologie. Co-auteur van het boek "Temme kanker. Inspirerende verhalen en een gids voor emoties" (Znak, 2022). Ze treedt op als expert in televisieprogramma's, co-creëert campagnes en sociale campagnes. Hij geeft tal van trainingen en workshops op het gebied van psychologie en persoonlijke ontwikkeling.Psychooncoloog en docent aan de Medische Universiteit van Warschau bij de afdeling Oncologische Preventie. Hij werkt in het LuxMed Oncology Oncology Hospital in Warschau. Zij is bestuurslid van Stichting OnkoCafe - Samen Beter, psychotherapeut en oprichter van het Ineo Psychological Support Center. Heeft een online trainingsplatform gecreëerd He alth Begins In The Head. Auteur van talrijke publicaties op het gebied van psycho-oncologie en gezondheidspsychologie. Co-auteur van het boek "Temme kanker. Inspirerende verhalen en een gids voor emoties" (Znak, 2022). Ze treedt op als expert in televisieprogramma's, co-creëert campagnes en sociale campagnes. Hij geeft tal van trainingen en workshops op het gebied van psychologie en persoonlijke ontwikkeling.